Autor: Simone Aglan-Buttazzi

To nie jest reportaż, lecz życzenie. Pociąg do kultury Berlin-Wrocław kursuje już dziewiąty sezon pod hasłem „Czas historii, czas podróży”. To wyjątkowa inicjatywa na skalę europejską, czyli trasa kolejowa, podczas której nigdy nie można się nudzić, ponieważ na pokładzie odbywają się wydarzenia kulturowe. Ten specjalny pociąg między Berlinem a Dolnym Śląskiem istnieje od 2016 roku, kiedy to Wrocław był Europejską Stolicą Kultury, i według oficjalnych źródeł gościł około stu tysięcy pasażerów i ponad tysiąc międzynarodowych artystów. Oczywiście do pociągu można wsiąść nawet bez zamiaru uczestniczenia w warsztatach czy czytaniach teatralnych. Czytanie książki, słuchanie ulubionej muzyki na słuchawkach, oglądanie „filmu” krajobrazu czy pogawędki z nieznajomymi w przedziale nie są zabronione. Ostatecznie pociąg jest idealną kapsułą czasu na relaks lub nawiązywanie nowych, nieoczekiwanych znajomości.

Ale specjalnością Pociągu do kultury jest to, że wyglądanie przez okno jest wyjątkiem, a nie regułą…. bo wydarzeń kulturalnych naprawdę nie można przegapić. Są to na przykład odczyty teatralne z akompaniamentem wizualnym (ilustratorzy rysują to, co jest opowiadane na żywo) albo imprezy z niemiecką muzyką rozrywkową (“Schlager”)! I nie tylko: w programie są też warsztaty językowe z jidysz, poza „przewodnikiem turystycznym” opartym na tekstach Franza Kafki o wyimaginowanych miejscach, takich jak Ameryka z jego ostatniej, niedokończonej powieści. Dla mnie ten pociąg pełen bodźców i odkryć jest również częścią fantazji, ponieważ nigdy nim nie jechałem. Pomysł fascynuje mnie od lat, ale mój kalendarz rzeczy do zrobienia jest temu prawdopodobnie przeciwny. Czy kiedykolwiek będę w stanie zaśpiewać Schlager z całych sił za polską granicą? 

Od 2022 roku Pociąg do kultury jest organizowany przez Kulturprojekte Berlin GmbH, a jego kuratorami są Oliver Spatz, Natalie Wasserman i Ewa Stróżczyńska-Wille. Pociąg odjeżdża z Berlina w piątek i sobotę, z Wrocławia w piątek i niedzielę. Podróż trwa niecałe pięć godzin.

• Simone o sobie: Urodziłem się w Bolonii, gdzie pod koniec lat 90 studiowałem nauki o komunikacji społecznej i mediach. Mieszkam w Berlinie od 2006. Pracuję jako tłumacz na własny rachunek i poza polonistyką studiuję bibliotekoznawstwo. Dla mnie nie ma nic piękniejszego niż pójście do kina – na film polski.